Qual è, nnà ‘st’universu, u’ donu cchiù priziusu ?
E’ forsi ‘sta magia di vita pi’ nuatri distinatari,
‘na maravigghia di “camminu” nnà ‘stu munnu mai concrusu,
pi’ megghiu, nnà ‘sta terra, nun cuntar l’annivirsari. ?

Mi fiuru, dda principiu, ‘na nuvula lucenti d’aspettu,
ca mi porta ‘n terra dintra ‘na famigghia,
misteru rranni d’identità chi prufunna ‘i rispettu,
c’avvorgi, l’essiri umanu tuttu, ‘i dignità.

Oggi è un jornu qualunqui, d‘na bedda jurnata,
e già si senti l’aria da stati e u ciavuru du mari,
m’assettu e taliu ‘a genti ca sali e scinni da nuvula assignata,
ca parinu avvorti in milli pinseri, forsi ‘mmaginari.

U’ postu accantu è ancora vacanti,
o’ cchiù vicinu chiedu u’ mutivu ‘i ‘stu viaggiu in purtantina:
“è ‘na nova vita, un filu d’erba di rugiada mancanti,
china d’amuri e puisia, ca già mila genti ‘ncatina”.

U’ sensu da vita, ma chi è, chi vor diri ?
Pu’ significatu a ‘stu quisitu da tempu ‘ncuminciatu,
spissu ‘n‘intera vita nun basta pi’ ‘nfurmari e gradiri,
u’ dubbiu du viviri ‘un veni mai dittu, è ammucciatu.

‘A vita è cogghiri sentimenti dintra e fori u cori,
comu simpatia e amuri chinu d’affettu,
mettiri in mostra gioia e passiuni senza rancuri,
di tanti stori pirsunali e di bisogni intimi nno’ cassettu.

‘A nuvula bianca, ‘u stissu, cuntinua a caminari,
e pa’ genti ch’acchiana e scinni, chi succeri ‘un si ‘nnadduna,
pi’ mia è ‘na “scala” ca pi’ forza s’havi a fari,
cu’ ‘na luci bianca in cima, ca pari giusta menza luna.

‘A virità è c’a vita ‘pari sempri china ‘i misteru,
p’una sula ragiuni, ‘na diffirenza:
è ‘a proprietà cchiù arrinisciuta di l’omu veru,
ca movi, dintra e fora, i mutivi ‘i l’esistenza.

‘A vita, comu dicinu in tanti, è raggiuni, biddizza e ricchizza d’essiri !