‘A spaghettata in famigghia

‘Na simana prima, un si ragiuna cchiù:
“u viri, mi fa’ scurdari ‘i cosi d’accattari e semu a lunedì”,
ma, gioia mia, pensaci un jornu prima, “tuttarpiù”,
‘a cena, ‘a spaghettata, chiamala comu voi, è venerdì !

E’ ‘sta litania dura armenu ‘na simana,
pari c’avissi a priparar pi’ ‘na cintina di pirsuni:
“un ti nn’adduni, u’ frigu è vacanti e ‘a casa pari ‘na tana,
si’ sempri u’ solitu, l’amu a lassar diuni ?”.

Accussì scinnemmu, di primura, pi’ fari ‘a spisa e cuntornu:
“signura, ‘a ricotta cci cummeni jovirì’ accattalla,
è cchiù frisca e ‘a teni un sulu jornu,
e i cosi ruci cci ‘i fazzu di matina, stassi tranquilla”.

Cu’ ‘sta nisciuta, senza sensu, accattammo quasi nenti:
“biniritta muggheri, chi ti riceva, hai troppu prescia,
‘sta cursa o’ mercatinu fu ‘na cosa senza sensu, accirenti,
pari, ‘sta spaghettata, l’avissi a fari a Brescia” !

All’indomani, però, ‘sta mischina si scatina,
‘a vogghia d’accattari diventa mustruosa:
fasoli, cucuzzella, quarumi e lattuchina,
‘un finiu cchiù: carduna, piscipagnu e pistuluna, tuttu a iosa …

Cuntenta e surisfatta, rintra s’arricugghiu,
tri cristiani acchianavanu u’ manciari jastimiannu,
‘sti cosi ‘un trasevanu mancu in du’ frigu, retti ‘na manu iu,
c’era materiali pi’ far festa puru a capurannu!

Però, u’ jornu ra manciata, fjiurati, tuttu accattatu avia,
ci vosiru tri fimmini p’amministrar ‘sta “frinisia”,
ma finiu ‘u stissu a sciniggiata, comu ‘na brutta farsa,
e vuliti sapiri picchi’: UN S’AVIA SCURDATA ‘A PASTA !